"Waarom ik maak wat ik maak".

Wat mij betreft hoeft kunst niet uitgelegd te worden. Het hoeft ook zeker niet meteen begrepen of mooi gevonden te worden. Het gaat namelijk niet om mijn waarom, maar om dat van jou. Als ik iets hoop los te maken met mijn werk, dan is het dat je jezelf de vraag stelt: waarom?

Waarom raakt iets je? Of waarom juist helemaal niet? Waarom blijf je bij het ene werk hangen en loop je bij het andere direct door? Waarom roept het verwarring op, of juist herkenning? Waarom voel je je er ongemakkelijk bij, of juist helemaal thuis?

Die waarom-vraag is voor mij de reden dat ik maak wat ik maak. Niet om iets af te vinken of te begrijpen, maar om dieper en verder te kijken. Zodra je je afvraagt waarom je iets ervaart zoals je het ervaart, ontstaat er ruimte, ruimte voor zelfreflectie, voor ontdekkingen, inzichten en voor het aangaan van een gesprek.

Want het wordt pas echt interessant als je probeert te verwoorden waarom je iets voelt of denkt. Niet om gelijk te halen, maar om jouw waarom te delen. Mooi verwoord in het Engels: “sharing is caring.” Als je vertelt waarom iets je raakt, of waarom je het niets vindt (en je kunt dat een beetje onderbouwen), dan ontstaat er verdieping. Dan is er aanleiding tot dialoog. En met een beetje geluk brengt het inzichten. Inzicht in jouw perspectief, maar ook in het waarom van een ander.

Want jouw waarom is nooit precies hetzelfde als dat van iemand anders. En dat is nu juist het mooie eraan. Door die verschillen te benoemen en te bespreken, ontstaat er iets, iets wat tegenwoordig steeds meer onder druk staat: onderling begrip. Of op z’n minst een poging daartoe.

Dus als je naar kunst kijkt, kijk dan met nieuwsgierigheid.
Kijk niet alleen naar het werk, maar vooral naar je eigen reactie daarop.
En als je merkt dat er iets gebeurt, stel jezelf dan zachtjes die vraag: waarom?

Veel kijkplezier,
Groet, Antwan